Carretera Austral en Torres del Paine

Vanuit een hostel in Puerto Natales weer even een update van onze reis. Ons vorige verslag eindigde na onze eerste dagen op de Carretera Austral in Chaiten. Na Chaiten volgende een aantal dagen waarin we hebben geleerd waarom Patagonië zo mooi groen is. Namelijk omdat het heel veel regent. Heel veel. Tijdens een hike in nationaal park Quelat hebben we serieus gediscussieerd of we nu op een pad liepen, of per ongeluk tegen een kleine waterval aan het oplopen waren. Het verschil was namelijk niet te zien. Gelukkig zijn de campings er goed op ingesteld, en is er bijna altijd een binnenruimte waar de campingbaas een vuurtje voor ons stookt zodat we er droog bij zitten. Sommige campingbazen zijn daarnaast wel in voor een praatje, wat een mooie gelegenheid is om spaans te oefenen. Het schiet nog niet heel hard op met dat spaans. Hoewel we de belangrijkste woorden wel kennen (zoals 'kerstman' en 'pausmobiel') komen er nog niet veel mooie volzinnen uit. En als dat eens wel lukt, kan een verkeerd geplaatse klemtoon al het verschil maken tussen de vraag. 'Is die meneer jouw vader (papá)?' of 'Is die meneer jouw aardappel (pápa)?'. De meneer was niet haar aardappel, antwoorde het meisje, maar wel haar vader. Tot zover het Spaans.   

Na de regen kwam de zon weer terug en zijn we naar Futaleufu gegaan om te raften, wat heel gaaf was. Daarna rijden we via Cohaique naar Villa Castillo waar we een van de mooiste (en zwaarste) hikes tot nu toe maken. Met bepakking een berg opklauteren is serieuze sport, ondanks ons superlichte trekkerstentje. Vervolgens gekampeerd op de berg met vuurtje en zonder iemand anders op de gratis camping van het park. Ondertussen zijn we in gebied waar wildkamperen echt een hele goede optie is. Er is simpelweg niemand in de buurt om je lastig te vallen. We kamperen op een aantal hele mooie plekken langs de Carretera Austral. We gebruiken hiervoor een app (I-overlander) waarop kampeerders hun beste kampeerplekken aangeven. Dat werkt perfect, en op die manier komen we ook regelmatig andere kampeerders tegen. We rijden tot Cochrane, en draaien daar de Carretera Austral af. Het was een mooi avontuur, en met maar drie lekke banden heeft onze auto het goed gedaan!   

Hierna volgde weer een uitdaging: het oversteken van de grens naar Argentinië, wat nodig is om in het Zuiden van Chili te komen. We besluiten een van de kleinste grensovergangen te nemen (Roballos). Met de benodigde papieren voor onze bolide stappen we het grenskantoor binnen. De grens wordt hier bewaakt door één douanier (en 100 schapen). Ongeveer tien mensen per dag passeren de grens hier. De douanier vindt het bezoek erg gezellig, en overhandigt ons nog meer papier en stempels. Ook zijn Argentijnse collega stempelt er vrolijk op los, en we zijn in Argentinië! Over de Ruta 40 rijden we naar El Chalten. El Chalten wordt in de Lonely Planet beschreven als een 'Gore-tex Mekka'', en dat is het ook. Het is behoorlijk druk met toeristen, anders dan we gewend waren van de Carretera Austral. We maken een hike van 2 dagen in het nationaal park en daarna gaan we naar El Calafate om de Perito Moreno gletsjer te zien, en een wandeling te maken over de gletsjer. Gletsjers zijn echt een heel bijzonder fenomeen om te zien, zeker als je er overheen wandelt. En de spikes die je onder je schoenen krijgt lijken ons ook heel geschikt voor als nog eens iemand een tas van ons probeert te stelen. 

Hierna steken we grens weer over naar Chili, om de Torres del Paine te zien. We kamperen hiervoor in Puerto Natales, waar we de twee Britse mannen tegenkomen die net voor onze neus de auto kochten die wij in Santiago op het oog hadden. Nadat we drie flessen rode wijn hebben gedeeld, hebben we de heren vergeven voor deze daad. Hierna was het tijd voor de grote uitdaging:  Een hike van 5 dagen bij de Torres del Paine. Deze route heet de 'W' vanwege de vorm van de route. Best een uitdaging, omdat naast alle kampeerspullen ook je eten voor 5 dagen mee moet in een rugzak. Het gewicht van het eten telt daarom meer dan de smaak. De kookplaats op de camping lijkt daarom meer op een verzameling daklozen dan op een groep toeristen. Iedereen eet pasta of instant aardappelpuree, regelrecht uit de pan, al dan niet met één lepel voor twee mensen. Heel sjiek dus. Maar we komen er doorheen (mede omdat we vals hebben gespeeld en in de lodges op de route af en toe iets normaals hebben gehaald, zoals koffie). Ook heeft Angela inmiddels een paar heuse wandelstokken aangeschaft, terwijl Dick het houdt op model 'Gandalf' (gewoon een stok uit het bos dus). De laatste dag klimmen we de het laatste stuk naar boven, om de Torres del Paine te zien. Dat was echt indrukwekkend. We hebben zelden zoveel mist gezien...  Gelukkig komen de Torres later op de dag toch nog tevoorschijn.

Eenmaal terug in Puerto Natales is het tijd om bij te komen. In de kroeg komen we drie Belgen tegen die bij Torres del Paine twee nachten naast ons gekampeerd hebben. Deze heren hadden naast aardappelpuree ook ieder een liter wijn en een aantal blikken bier in hun tas overigens. Met deze Belgen hebben we geproost op het afronden van de hike, en op Angela's verjaardag terwijl het repetoir van Rob de Nijs en Pater Moeskroen werd gezongen. Een ideaal verjaardagsfeestje dus! 

We gaan nu richting de allerlaatste plaatsen in het Zuiden, waar we bijna naar Antartica kunnen zwaaien (Punta Arenas en Ushuaia), voor de laatste dosis pinguins, sneeuw en ijs. Daarna gaan we de rest van Argentinië zien, inclusief Buenos Aires.

Het gaat dus goed! Blijf ons op de hoogte houden van wat jullie doen!