Bolivia

Hola amigos,

Hoewel we bij onze laatse blog uit Noord-Chili beloofden dat deze blog in het spaans zou zijn, houden we het voor de leesbaarheid toch maar op Nederlands. Deze blog komt uit Sucre, Bolivia waar we morgen vertrekken nadat we hier drie weken zijn geweest.

Na de woestijn in Chili zijn we terug gegaan naar Bolivia, via nationaal park Fauna Andina Eduardo Avaroa. Voor deze enorm lange naam en de €15 toegang per persoon verwacht je wel wat aan infrastructuur. Dat bleek ijdele hoop. De wegen waren, na de 'snelweg' door de Paraguayaanse jungle, de slechtste die we gehad hebben. De wegen bestonden uitsluitend uit wasbord. Naast de weg rijden in de woestijn gaat sneller en beter, echter dat word zoveel gedaan dat daar ook wasbord is ontstaan. Er is geen betere manier om je auto te slopen dan drie dagen over wasbord te rijden. Bumpers, uitlaat, dopjes van vloeistofreservoirs en accuklemmen: het is allemaal meerdere keren losgeschoten. Ook de olijfolie, honing, watertanks en héél veel stof hebben deze dagen vrolijk door de auto gedanst. In combinatie met de hoge bergen, waar onze auto (als automaat) slecht mee overweg kan, heeft de auto het zwaar gehad. Aangekomen bij ons hostel in Sucre is de auto letterlijk op zijn laatse krachten met oververhitte motor de drempel overgereden.

In Sucre hadden we een (geplande) break van het reizen. Sucre is een mooie stad met veel koloniale gebouwen en een heel fijn klimaat. We hebben geen zikamug gezien. We hebben deze weken gewoond in Hostel Pachamama dat gerund wordt door een vriendelijke Boliviaanse familie. Het hostel wordt hoofdzakelijk bevolkt door kettingrokende Fransozen, en Preditor de valse hostelhond. Het was heel fijn om even in een echt bed te slapen en niet elke dag te hoeven zoeken waar de WC is. Ook de hygiënestandaarden zijn hier pijlsnel omhoog gegaan. Dagelijks douchen en schone sokken! Ook ons beddengoed heeft voor de tweede keer in 5 maanden een sopje gehad.

Naast het opknappen van onszelf, was het ook dringend tijd voor een APK voor Federico. Met een waslijst (met een poging in spaans) van twee A4-tjes lang hebben we Federico afgeleverd bij Goni, de beste en vriendelijkste monteur van Sucre. Na ruim een week bij de mechanicien te hebben vertoefd, konden we Federico weer ophalen. Met o.a. nieuwe schokbrekers en remschrijven, opnieuw uitgelijnde banden en vastgezette bumpers en spatborden is Federico weer helemaal 'El Chefe' zoals ze hier zouden zeggen. En de rekening van €230, inclusief materiaal, is een stuk fijner dan in Nederland. Alleen kon Goni weinig doen aan Federico's slechte conditie op 5200 meter. Maar wij zouden zelf ook niet goed een bergop sprintje trekken op die hoogte, volgens Goni.

Maar er was nog een belangrijke missie tijdens break: (meer) Spaans leren! We hebben drie weken lessen gevolgd op een van de vele taalinstituten hier in Sucre. Spaans is niet een moeilijke taal, maar wel een uitgebreide taal met veel grammatica. Het kost dus wel even tijd voordat je het correct kunt spreken. We hebben dagelijks bijna vier uur les. De eerste twee uur bracht docent 1 (Juan-José) ons de fijne kneepjes van de spaanse grammatica bij en de laatste twee uur heeft docent 2 (Cynthia) al haar geduld nodig gehad als wij tergend langzaam zinnen probeerden te maken in de juiste verleden tijd. De eerste twee uur hadden we steeds gezelschap van de 73-jarige Virgina uit Montana. Een leuk en ongecompliceerd mens waarmee we veel zijn opgetrokken. We zijn zeker al een stuk verder gekomen met de taal, maar het moet allemaal nog wel even bezinken. Door al die nieuwe woorden raak je wel eens in de war. Zo heeft Dick in de les beweerd dat hij in 1992 voor het laatst een e-mail geschreven heeft, en Angela dat Neill Armstrong is ontploft op de maan.

Maar deze schoonheidsfoutjes verbleken bij de prestaties bij de tangolessen. Jawel, om onszelf nog wat meer uit te dagen zijn we ook twee keer per week naar de tangolessen op het instituut geweest. Mensen die wel eens met ons in de kroeg, après-skihut of feesttent staan weten dat wij beiden een zeer individualistische, eclectische dansstijl hanteren waarbij het ritme van de muziek geen belemmering vormt. Dan Tango. Tango is noch individueel, noch eclectisch. Ook is het ritme van de muziek bij Tango net iets belangrijker. We zijn dus niet de sterren van het klasje geweest, maar onze docent Iwan is sympathiek genoeg om elke pas die goed gaat te belonen met een welgemeend 'muy bien!' en bij een foute pas op te merken 'dat er in ieder geval niemand overleden is.'

Naast al deze zelfontplooing is er tussendoor nog veel tijd geweest om Bolivia te ontdekken. In het weekend heeft onze docent Juan-José ons meegenomen naar het platteland. Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika en dat merk je vooral op het platteland. De tafrelen zijn vergelijkbaar met de landen in Afrika waar we geweest zijn. Slechte wegen, weinig scholen en ziekenhuizen, smerig drinkwater en een gebrek aan alles. Maar uiteraard wel een TV :). De maatregelen die president Evo Morales neemt om het leven op het platteland makkelijker te maken, hebben amper effect. Ook tijdens een tour naar de zilvermijnen in Potosi hebben we gezien dat veel mensen hier echt weinig alternatieven hebben dan keihard te werken voor heel weinig geld. In het eerste weekend dat wij hier waren vond een referendum plaats om de grondwet te veranderen, waardoor de president zich verkiesbaar zou mogen stellen voor een vierde termijn. Uiteraard in het belang van het land en niet gedreven door behoud van macht en geld (?). In de straten was de verdeeldheid te zien. Elke muur en straathoek is beschilderd met leuzen, zowel voor als tegen de president, maar het "Evo Si" kamp had duidelijk meer budget. Desondanks heeft hij dit referendum (met 52 tegen 48 procent) net verloren. Na het doorreizen van alle landen hiervoor, is het leuk en interessant om hier wat meer tijd te hebben om meer over het land en alle leefgewoonten te weten te komen.

Morgen vertrekken we uit Sucre, via Samaipata in het oosten in de richting van La Paz. Daarna zullen we via lake Titicaca Peru binnengaan. Stiekem zijn we alweer 5 maanden onderweg. Voor ons gevoel gaat de tijd heel snel, dus dat is een goed teken!