Bolivia, Peru en Ecuador

Deze blog komt vanaf een heerlijke pizzatent in Ecuador (met wifi). We zijn hier precies op de avond van de aardbeving aangekomen. De aardbeving vond plaats in het noorden, terwijl wij net in het zuiden het land binnen kwamen en in een grensplaats hebben geslapen. We hebben daarom niets van de aardbeving gemerkt. Wel bizar om er zo dicht bij te zijn. Ook hier op straat (we zijn nu in Cuenca, de 3e stad van het land), lijkt het leven gewoon door te gaan, hoewel mensen de aardbeving hier wel gevoeld hebben. Gelukkig hebben we nog niemand ontmoet die familie of vrienden in het gebied had. Wij gaan nu verder door naar het noorden via Quito, maar niet richting de kust. Dit was ook ons oorspronkelijke plan, dus voor ons verandert er weinig. Het kustgebied wilden we op de terugweg bekijken, nadat we Colombia hebben gezien. Naar alle waarschijnlijkheid slaan we dat nu over, maar dit duurt nog een paar weken dus we bekijken de situatie tegen die tijd. Ondanks dat de ramp ernorm is, is de impact voor ons dus heel beperkt. Daarom hieronder toch de tekst die we in eerste instantie, voor de aardbeving hadden geschreven.

In de vorige blog verlieten we de Boliviaanse stad Sucre, met een berg Spaanse woordjes en fantastische tangoskills op zak. De volgende pitstop was Samaipta, een dorpje in het oosten van Bolivia bij een vrij ondoordringbaar natuurgebied met regenwoud. Hier zijn we twee dagen op pad geweest met gids Michael. Deze Argentijns-Duitse gids heeft ons veel verteld over de natuur en vogels in Bolivia. Helaas hadden de condors die we graag wilden zien geen dienst deze dagen, maar desondanks was het leuk en interessant. Ook 7x de rivier doorwaden was spannend. Gelukkig is alleen de gids zelf in het water gevallen en hebben wij het droog gehouden. Om de entertainmentwaarde nog wat op te krikken was de gids ook zijn zwembroek vergeten, waardoor wij vele kilometers door een bos hebben gelopen achter een Duitser gehuld in alleen een Björn Borg en wandelschoenen. Fans van de clips van Gunter hebben waarschijnlijk een beeld. Na deze excursie zijn we naar La Paz vertrokken. Na alle slechte verhalen viel de stad ons alles mee. Vooral vanuit de kabelbanen over de stad (van een degelijke Oostenrijkse skilift-firma) geven een goed beeld van hoe deze enorme stad tussen de bergen is gebouwd. In La Paz (op een camping in de buurt) zijn we wat langer gebleven dan de bedoeling was. Door een nare infectie begon de voet van Angela er steeds vreemder uit te zien, inclusief koorts en andere narigheid. Toen de voet wel erg veel op een papaya ging lijken, heeft de campingbaas ons naar een sjieke Amerikaanse kliniek gestuurd. Gelukkig maar, want lokale ervaringen zijn leuk, maar het algemene ziekenhuis in La Paz slaan we toch graag over. De arts bleek gelukkig niet de traditionele geneeswijzen aan te hangen, dus kregen we geen lamafoetus mee naar huis (ze schijnen geluk te brengen), maar degelijke medicijnen en de verplichting om uit te rusten. Pasen hebben we dus doorgebracht in een hangmat op de camping, met antibiotica en paaseieren. Een van beiden heeft in ieder geval een heilzaam effect gehad, want de papaya is weer geslonken tot een gezonde voet zodat we weer op reis konden! Onze laatste stop in Bolivia was de stad Copacabana bij Lake Titicaca. Dit meer ligt 3800 meter boven zeeniveau en is het hoogste meer ter wereld. Heel bijzonder op op deze hoogte zoveel water te zien. We zijn een dag met de boot naar het eiland midden in het meer gegaan, Isla del Sol. Dit is een prachtig eiland, autovrij en heeft iets weg van een grieks eiland. We hebben gewandeld langs een aantal Inca bouwwerken. Het is wel touristisch aan het worden; of de Incas moeten destijds al 30 pizzerias per dorpje hebben neergezet. Na het eiland was het tijd om Bolivia gedag te zeggen. Het land heeft ons verrast en we hebben er een mooie tijd gehad! Na een klassieke grensovergang (formulier invullen, zelfde formulier overtypen, overgetypte formulier weer overschrijven op papier etc.) waren we in Peru! Ook hier is de politie weer een uitdaging. Voor onze geblindeerde ramen moeten we persé een speciale vergunning hebben vertelde oom agent ons. En oh ja, voor die tent ook maar. Het busje dat ondertussen passeerde, met bovenop 10 levende schapen in een net, voldeed blijkbaar wel aan de verkeerswetgeving. Gelukkig vond ook deze agent een afhandeling van de zaak op het bureau een onaantrekkelijk idee en mochten we doorrijden naar Cuzco. In Cuzco hebben we Federico een aantal dagen achtergelaten, omdat het tijd was voor een van de hoogtepunten van deze reis: de Machu Picchu! We wisten gelukkig vooraf al dat lopen naar de Machu Picchu via de originele Incatrail belachelijk duur was en maanden vooraf geboekt moet worden. Wij hebben daarom een van de alternatieve routes genomen op eigen gelegenheid; de Salkantay. We zijn vier dagen op pad geweest, met een flinke collectie 5-sterrenmaaltijden in de tas. Een greep uit het menu: havermout met water, noedels met een gekookt ei, en linzen met instant aardappelpuree. Vooral wanneer naast je een tourgroep pannekoeken voor ontbijt krijgt, is die havermout echt genieten. Maar daar staat tegenover dat wij ook niet een paar honderd dollar hoefden te betalen. Tours zijn leuk, maar slaan ook al snel een flink gat in je reisbegroting. Voor een vakantie van een paar weken maakt dat wat minder uit, maar om het zoveel maanden vol te houden is het goed om af en toe kritisch te kijken naar de meerwaarde. Soms betekent een tour niet veel meer dan vervoer van A naar B, en daar hebben we Federico voor. Het is iets meer uitzoekwerk, maar geeft je ook vrijheid, zo heeft Dick een paard gecharterd om onze backpacks naar 4600m te tillen zodat wij dat niet zelf hoefden te doen en zijn we, voor een relatief goede prijs, met de trein weer vertrokken uit Macchu Picchu. In plaats van de bus naar de hotsprings in Santa Teresa waar alle toeristen eindigen, zijn we gelopen via een berg met koffieplantages, ruines en zicht op Macchu Picchu vanaf de camping. Kortom: na vier dagen wandelen kwamen we uit bij de Machu Picchu! Echt heel indrukwekkend om al die bouwwerken te zien tussen die hoge bergtoppen en je voor te stellen hoe dat ooit gebouwd is.

De dag bovenop de Machu Picchu was precies de dag dat we een half jaar onderweg waren. De tijd gaat enorm snel! De kilometers ook: we zijn in een paar dagen (via de prachtige Cordilleras Blancas en trek naar Laguna 69) door het noorden van Peru naar Ecuador gereden. Hierdoor bevinden we ons steeds weer in andere klimaten, culturen en tussen andere locals. In Peru is het welvaartsniveau duidelijk een stuk(je) hoger dan in Bolivia, maar ook hier is er net als in Bolivia een verschil van dag en nacht tussen de welvaart in de grote steden en de dorpjes op het platteland in de bergen en aan de kust. Onze eerste indruk van Ecuador is dat het groener, tropischer en allemaal iets beter geregeld is dan in Peru. Ecuador is welvarender dan de buurlanden door de olie-industrie. De opbrengsten hieruit worden ook daadwerkelijk gebruikt om te investeren in het land. Hier staat tegenover dat het prijsniveau ook een stuk hoger ligt.

We maken nu echt kilometers, wat niet erg is omdat we tot nu toe overal eigenlijk langer zijn blijven hangen dan gepland. Het is nu echt roadtrippen inclusief rare motels in kleine dorpjes en restaurants met één gerecht op de menukaart (kip met friet). Via Ecuador rijden we naar Colombia. Colombia wordt het laatste land van Zuid-Amerika wat we gaan zien. Daarna steken we terug door Ecuador waar we bezoek krijgen van Maaike (vriendin van Angela) en haar vriend Jochem, en rijden we terug naar Chili om de auto te verkopen. Omdat de auto op Chileens kenteken staat moet hij in Chili weer verkocht worden. Daarna gaan we zonder Federico beginnen aan het tweede deel van ons avontuur in Azië. Een grove schatting is dat we eind juni gaan vliegen. Maar voor het zover is hebben we nog heel wat weken te gaan in Zuid-Amerika!