Vietnam en Laos

Ha allemaal,

Vanuit een hostel in Mawlamyine, in het zuiden van Myanmar, een update van het leven hier! De laatste blog kwam vanuit Ho Chi Minh city. Daar vandaan zijn we naar het noorden van Vietnam gereisd om daar de grens over te steken naar Laos. Afgelopen dagen zijn we via Thailand naar Myanmar gereisd. Tot zover de samenvatting, voor alle doldwaze avonturen: zie hieronder!

We waren gebleven in het met scooters overladen Ho Chi Minh city. Hier hebben we o.a. de Vietcong tunnels gezien (niet in de stad, maar er buiten). Ondanks dat onze gids van de respectabele firma 'Hai Travels' geen gek figuur zou slaan op het NK snelwandelen (gezien het tempo van de rondleiding), hebben we toch heel wat meer opgestoken over de Vietnamoorlog. Deze reis is wat dat betreft voor ons echt een opfrisser van onze historische en politieke kennis. Maar ook de fysieke skills worden uitgebreid, in dit geval met kitesurfen! De wintersporters weten wat er gebeurt als Angela probeert op een board te gaan staan, laat staan als daarbij ook nog een vlieger in toom moet worden gehouden. Dit feestje was dus voor Dick. In de badplaats Mui Ne is Dick drie dagen fanatiek bezig geweest en waren de eerste glijdende meters over het water een feit. De verdere training zal in Zandvoort moeten gebeuren, want de zee gaan we niet meer zien tijdens deze trip. Via het historische Hoi An (een historische handelsstad met veel Chinese invloeden) en de prachtige groene eilandjes voor de kust bij Halong Bay (Cat Ba) kwamen we in het hoge bergachtige noorden van Vietnam, op de grens met Laos en China. De bergbevolking deed ons erg denken aan de stammen die we in de Peruaanse bergen hebben gezien. De communistische propaganda is hier overal te zien. Beelden van Ho Chi Minh en Lenin zijn overal. In dit gebied zijn we drie dagen op pad geweest met scooters (een Honda Dream en een Sufat 100, echte bergmachines ;) ) langs kleine dorpjes en stadjes waar geen toerist te vinden was en handen, voeten en lokaal gestookte likeur een veel beter communicatiemiddel zijn dan de Engelse taal. Het voelde weer even als 'overlanden', zoals in reizigersjargon het over land reizen met een eigen vervoersmiddel wordt genoemd. In dit soort dorpjes is vaak niet veel meer te beleven dan je verwonderen over het dagelijks leven.

Een inkijkje in de vraagstukken waar we ons op die dagen mee bezig houden:
- Waarom smeert iedereen dat gele poeder op zijn gezicht?
- Waarom is er een 6-baans weg in dit stadje waar bijna geen verkeer is?
- Waarom heeft deze man in dit afgelegen bergdorp een maatpak en een aktetas?
- Waarom zit hier een enorme winkel van Ipananema-flipflops?
- Verkopen ze hier ergens goede koffie?

De laatste vraag is altijd snel beantwoord (forget it), maar voor het overige blijft het bij verwonderen. Dit soort avonturen bevallen ons zowel qua beleving als qua budget vaak beter dan georganiseerde tours. Ook de manier waarop mensen je benaderen is vaak totaal anders. Een volgende trip zullen we dus zeker weer overwegen om met eigen vervoer te gaan, zoals we dat in Zuid-Amerika deden.

De lang gezochte koffie vonden we wel in het drukke, maar heel gezellige Hanoi, waar we enkele dagen meerdere keren per dag de (beduidend minder gezellige) Chinese ambassade hebben bezocht voor ons visum dat we straks nodig hebben om naar Tibet te gaan. Met het visum op zak zijn we met de nachtbus de grens naar Laos overgestoken. De Vietnamese nachtbus is een fenomeen op zich: drie rijen met kooitjes met een soort halve tandartsstoelen, waar een Aziaat in kan liggen, en wij ons relatief comfortabel half liggend kunnen opvouwen. Voeg een huilende baby, een TV met karaoke en een handvol kotsende mensen toe, en uw Zonnebloem-uitje Asian style kan beginnen.

Na de hysterie van Vietnam kwam het relatief rustige noorden van Laos (mits je je niet met drugshandel bezighoudt). In Laos hebben we genoten van de iets koelere temperaturen en gebieden waar toerisme wel een beetje ontwikkeld is, maar nog steeds charmant krakkemikkig is. Hier en daar een bordje, hier en daar wat informatie, hier en daar een woord Engels of een menukaart met hilarische Engelse vertalingen. Het was voor ons net genoeg om ook hier weer met de motor of scooter het land te verkennen. Met uitzondering van twee plekken: Luang Prabang en The Gibbon Experience. Luan Prabang, een stad aan de Mekong rivier, is dé toeristische highlight van Laos en heeft prachtige tempels. Ook vertoeven er miljoenen Franse bejaarden die vakantie vieren. We hadden het geluk hier net te zijn met het festival Bun Awk Phansa, aan het einde van het regenseizoen. Bij dit festival worden bootraces gehouden en wordt een parade gehouden met zelfgemaakte boten van papier met kaarsen erin, die later naar de rivier worden gebracht en dan wegdrijven. Ook alle tempels in de stad zijn verlicht met lampions. Heel erg mooi! We sloten Laos af met The Gibbon Experience. Dat heeft niks te maken met contact met lokale mensen (op de gidsen na) of met low-budget, maar was gewoon heel gaaf! Deze organisatie heeft in de jungle een aantal boomhutten gebouwd waar je met 2 tot 8 personen kunt slapen. Je bereikt de boomhutten via een netwerk van hiking trails en ziplines! Dus al slingerend als een aap door de jungle voor drie dagen. Zeker een aanrader!

Gezien de lengte van de blog houden we het hierbij, en komen onze avonturen in Myanmar de volgende keer aan de beurt. Een korte impressie van de eerste dagen: hele aardige mensen, heel mooi land en bloedheet. Tot 14 november zijn we in Myanmar daarna begint onze (korte) treinreis door China naar Tibet, en de rondreis daar. Na een paar laatste dagen in de Nepalese hoofdstad Kathmandu..... komen we op 3 december weer thuis! Maar voor die tijd laten we zeker nog van ons horen!